Στην καρδιά του Δεκεμβρίου 2007, αντιπρόσωποι από 191 χώρες συμμετείχαν στη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή σε μια προσπάθεια να ληφθούν μέτρα καταπολέμησης της μεγαλύτερης περιβαλλοντικής απειλής που έχει αντιμετωπίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Οι κυβερνήσεις του κόσμου και ειδικά οι ανεπτυγμένες χώρες όφειλαν να καταλήξουν σε ένα φιλόδοξο σχέδιο για την μετά-Κιότο εποχή, που θα προέβλεπε σημαντικές μειώσεις εκπομπών αερίων θερμοκηπίου και θα έθετε τις βάσεις για μια κοινή παγκόσμια συμφωνία το έως το 2009.
Στον κατάλογο των συμμετεχόντων της Συνδιάσκεψης παρέλασαν εκατοντάδες Πρόεδροι και Αντιπρόεδροι Κυβερνήσεων, Υπουργοί, Υφυπουργοί, διπλωμάτες, επιστημονικό προσωπικό από όλο τον κόσμο. Σε αυτούς τους εκπροσώπους εμείς οι έλληνες είχαμε ακουμπήσει τις αγωνίες και φυσικά τις ελπίδες μας για το αύριο. Έως σήμερα δεν έχω καμμία πληροφόρηση για το ποιοι πήγαν, τι είπαν, τι ψήφισαν, τι αποφάσισαν και το τι αποκόμισαν από αυτή την παγκόσμια συνάντηση. Κανείς από την επίσημη πολιτεία δεν κάλεσε τους αγωνιούντες πολίτες αυτής της χώρας για το τι πρόκειται να εισηγηθεί. Εγώ καθώς και αρκετοί έλληνες πολίτες απλά έμαθαν πως πρόεδρος της ειδικής επιτροπής περιβάλλοντος της ελληνικής βουλής, ήταν ο βουλευτής Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις του βουλευτή, μα αμφισβητώ και απαιτώ αυτόν τον πολυπόθητο διάλογο με την κοινωνία πριν από τέτοια παγκόσμια συνάντηση.
Έτσι για την ιστορία σας αναφέρω δειλώσεις συμμετοχής άλλων χωρών. Η Αγκόλα είχε δηλώσει 19 μετέχοντες, η Αυστρία 31, η Βουλγαρία 9, η Πορτογαλία 45.
Επίσης για ιστορικούς και μόνο λόγους σας καταθέτω μικρή αναδρομή για το πώς βρεθήκαμε στο Μπαλί. Το 1992, οι περισσότερες χώρες του κόσμου συνυπέγραψαν την Συνθήκη Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή (UNFCCC), με σκοπό την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Δεκαπέντε χρόνια μετά, συνέρχεται στο Μπαλί της Ινδονησίας, από 3 έως 14 Δεκεμβρίου, η 13η “Συνδιάσκεψη των μελών στην UNFCC- COP13” και παράλληλα η 3η “Συνάντηση των μελών του Πρωτοκόλλου του Κιότο- MOP3”.
Η συνδιάσκεψη του Μπαλί ηρθε σε μια κρίσιμη χρονικά στιγμή. Οι αδιαμφισβήτητες επιστημονικές αποδείξεις από την Διακυβερνητική Επιτροπή του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή (IPCC) συνηγορούν στην άμεση λήψη μέτρων, αν θέλαμε να αποφύγουμε τα χειρότερα.Σημειώστε εδώ όλα όσα πιθανά θα θέλατε να ξέρετε για τις διαπραγματεύσεις στο Μπαλί και την κατάσταση στη χώρα μας.
Κρίσιμα θέματα
Λιγοστεύει το χρονικό περιθώριο για να σώσουμε το κλίμα: στο Μπαλί έπρεπε να έχουν τεθείν οι βάσεις για μια φιλόδοξη παγκόσμια συμφωνία μέσα στα επόμενα 2 χρόνια. Το 2009 πρέπει να έχουμε στα χέρια μας μια παγκόσμια δέσμευση για δράση ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Από τη συνδιάσκεψη του Μπαλί θα έπρεπει να βγει μια φιλόδοξη εντολή (mandate) και όχι απλά ένας οδικός χάρτης (roadmap) για τη λήψη συμφωνίας.
Ισχυρές περικοπές εκπομπών: Οι βιομηχανικές ανεπτυγμένες χώρες πρέπει να δεσμευθούν ότι θα μειώσουν τις εκπομπές τους κατά τουλάχιστον 30% έως το 2020, σε σχέση με τα επίπεδα του 1990. Οι λύσεις υπάρχουν ήδη και μέσα σε αυτές δεν περιλαμβάνεται η πυρηνική ενέργεια.
Οι αναπτυσόμενες οικονομίες πρέπει να συμμετέχουν: Oι μεγάλες αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις ανεπτυγμένες χώρες και να αναπτύξουν τις δικές τους ‘κλιματικές’ λύσεις.
STOP στην καταστροφή των δασών: Καμιά πολιτική δεν θα πετύχει αν συνεχιστεί η αποψίλωση των δασών, ιδιαίτερα στους τροπικούς. Η δασική προστασία πρέπει να γίνει προτεραιότητα.
Δίκαια κατανομή ευθυνών: Tα πλούσια κράτη πρέπει να βοηθήσουν τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες και να χρηματοδοτήσουν επαρκώς προγράμματα προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή. Ευθυνόμαστε για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, δεν μπορούμε να αμελούμε τους αδύνατους του πλανήτη.
Πλανητικό όραμα: Στο Μπαλί θα έπρεπε να υιοθετηθεί ένα κοινό παγκόσμιο όραμα, που θα αναφέρει με έμφαση ότι υπέρτατος σκοπός είναι ο περιορισμός της αύξησης της παγκόσμιας θερμοκρασίας κάτω από τους 2ο C, σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα’. Για να γίνει αυτό οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου πρέπει να μειωθούν κατά τουλάχιστον 60-80% μέχρι τα μέσα του αιώνα.